Vandaag 07.10 uur. Ik kijk hem na, mijn puber zoon. Vandaag gaat hij voor het eerst sinds een jaar weer naar de gymles op school. Ik heb buikpijn, net als hij.
Door zijn TOS en zijn dyspraxie zijn de gymlessen vorig jaar voor hem stop gezet. Hij heeft grote moeite met alle gymoefeningen of zoals hij het zelf vorig jaar tegen de gymleerkracht zei: “makkelijke dingen zijn voor mij al moeilijk”. Daarbij komt nog zijn TOS, praten gaat wel goed maar zich sociaal staande houden in zijn klas is vrijwel ondoenlijk voor hem. Hij voelt zich gepest en buitengesloten. Van de week nog zei hij; “mama, ik weet het nu zeker, ik hoor er niet bij, ze negeren mij gewoon”. Tijdens de gewone lessen is dit al heel moeilijk voor hem maar met gym komen echt al zijn onvolkomenheden samen.
Maar ja, gym hoort bij school, is onderdeel van het lesprogramma. Dus gaat hij nu weer gymmen. Zijn gymtas wordt door papa achter op zijn bagagedrager gebonden en samen vertrekken ze. Tot halverwege fietst papa mee. Dat helpt.
Wij vertellen hem dat de gymleerkracht heeft gezegd dat hij het als zijn grote uitdaging ziet om mijn zoon weer gewoon aan de gymlessen deel te laten nemen.
We mogen onze zorgen niet aan onze zoon laten merken dus doen wij vrolijk aan het ontbijt. “Je kunt de gymleerkracht vertrouwen” zeggen we als hij toch over het gymmen begint en we hopen dat deze man het waar maakt. Wat zou het mooi zijn als hij echt weer met plezier kan gymmen maar is dat wel mogelijk in een klas waar hij zich buitengesloten en gepest voelt?
Het vergt veel van ons om hem iedere keer over dit soort hindernissen heen te helpen en ik vraag me af, “als het ons al zoveel kost, hoeveel zal het hem elke keer weer kosten om zichzelf op te laden en om zo vaak weer een teleurstelling te moeten verwerken”.
